Dark Side of the Moon 40 lat jak jeden dzień

Witajcie!!!

Po raz drugi będzie o Dark Side. Koncepcja całego blogu miała opierać się, że tak jak zacząłem tak skończę Najlepszym Albumem pod słońcem.
Będąc na koncercie Another Pink Floyd (polski tribute- ludzi którzy kochają Floydów tak jak każdy z nas) uprzytomniłem sobie, że za mało miejsca poświęciłem Dark Side of the Moon. 
Po drugie - kończy się rok, a w tym roku przecież album obchodzi 40 lecie istnienia na muzycznej scenie.
Po trzecie mam jeszcze trochę materiałów, a pomysłów na kolejne Floydowskie posty też. 
Wniosek jest jasny:

Panie i Panowie : przed państwem Dark Side of the Moon 

Opisywany przeze mnie koncert uświadomił mi jak wiele uniwersalnych prawd jest na nim zawartych, że ten album, że ten zespół tj. PINK FLOYD  łączy któreś pokolenie słuchaczy (Leśniczówka pękała w szwach). Fenomen mało powiedziane.
I jak zawsze mam dylemat którą płytę wybrać czy : Dark Side czy Wish You... dziś zdecydowanie wybieram tą pierwszą!!!! 
Mógłbym jej słuchać na okrągło i na kwadratowo, na stojąco, na leżąco, w upałach i w zimnie. Magia, fenomen tego krążka jest zadziwiający.  Pisząc to cały czas jest w mojej głowie i w sercu. 
Pozwólcie na parę moich interpretacji jako mój mały wkład w upamiętnienie tego albumu:


Kolory –(bez roku)

W ciemności wszystkie stają się czarne
Gdy nastanie jasność mają różne odcienie
Niektóre z nich są z pozoru białe
Inne szare, a znowu inne zupełnie czarne – jak noc
Wszystkie mają swych właścicieli
Gdy popatrzysz na nie przez pryzmat
Przybierają zupełnie inny kolor niż w rzeczywistości
Już prawie nie istnieją te czyste nieskazitelnie białe
Nawet ich właściciele posiadają część powstałą w ciemnościach
Bez znaczenia, że chciałbyś biały kolor
Bo ogarnia cię wkoło coraz bardziej rozszerzająca fala czerni
I nie odrodzi się już piękny dzień pełen bieli
Zapanuje wieczna noc, wieczna ciemność

                                     Piotr Marchewa

Oni i my   (około 1994)

 Tytuł oraz pomysł zaczerpnięty z twórczości  Pink Floyd (Us and them), parafraza własna

Oni i my stanowimy świat innych ludzi

Ty i ja jesteśmy wciąż nieakceptowani

Przełammy stereotypy – może zginiemy trochę później

Niebieski i czarny – nigdy nie wiesz kto jest kim

W górze i na dole – ludzie na stanowiskach i ci co na dole pracują dzień po dniu

Jak normalnie żyć wśród szarego tłumu,

Który nawet nie obejrzy się za nami

W ziemi i poza nią

Tam wszyscy jesteśmy podobni do siebie

I wszyscy zginą i zginie też ostatni inny człowiek

                                     

                                       Piotr Marchewa

  

Mały Książe (gdzieś około 1996)

Gdzie jest Mały Książe?

Mały Książe jest gdzieś po ciemnej stronie księżyca

On jest tam w cieniu, z dala od światła

Wróć Mały Książe! Naucz nas od nowa pielęgnować różę

Zrób porządek z nami samymi

Popatrz – jesteśmy ciągle skłóceni ze sobą

Wojna za wojną. To ziemia. To ludzie z planet, które odwiedzałeś

To ludzie zapracowani, zagubieni w swej wyimaginowanej wyobraźni

Ziemia to taka piękna planeta – rzekłbyś

Nie! To powierzchnia zatopiona w liczbach, pieniądzu

Ratuj nas proszę, bo utopimy się w swoim egoizmie, chamstwie i gburstwie

Zaczekaj jednak, nie wracaj!

Ludzie nie tolerują  postaci z bajek

Tylko małe dzieci wierzą w ciebie i twój idealny świat

Już za późno Mały Książe na ratunek

Więc lepiej zostań gdzieś po ciemnej stronie księżyca

I patrz na upadek ludzkiej cywilizacji

Ale czy na pewno ludzkiej?

                                     Piotr Marchewa

Lunatyk  (05.06.1996)

Błądziłem po omacku każdego dnia

Jak lunatyk po ciemnej stronie księżyca

Wyjście bez wyjścia

Życie bez sensu

Wołanie donikąd

Rozpacz bez dna

Poczułem puls

Echo wróciło

To nie echo, to ty

Wyciągasz przyjazną rękę

Ty dałaś mi klucz życia

Bo tak naprawdę

Nie ma ciemnej strony księżyca

                             Piotr Marchewa

do zobaczenia przed Świętami!!!!

Piotrek Floydomaniak Marchewa